ben sevince…

Ben sevince

ardına kadar açılır

açılmaz denilen kapılarım.

Sadece açabilen bilir.

İşte onların kapısında

usanmadan beklerim.

Günlerce, gecelerce…

soğukta, sıcakta…

Anlasa da, anlamasa da.

Bir kere açtı ya kapımı—

yine çıksa da açsa diye beklerim.

Bir kere açıldı mı kapım,

büyük laflarla değil,

sessiz sedasız severim.

Yanındaymış gibi…

ama dokunmadan.

Soru sormadan,

ama her şeyi duyarak.

Bir kere açıldı mı kapım,

tutkuyla,

heyecanla,

derinden—

ama yavaş yavaş severim.

Sanki o kişiyi

kalbimde büyütür gibi.

Ve bazen,

belki fazla severim.

Ama kesinlikle eksik değil.

Bir kere açıldı mı kapım…

ev olurum,

yol olurum,

ışık olurum.

Kendimce,

kendimle.

Çünkü ben…

Bir kere açıldı mı kapım

böyle severim.

06.04.25 / Eindhoven